Bir Plasebo Etkisi: AŞK

Dünyanın en gereksiz şeylerini yapıyoruz. Kendimizi üzüyoruz. Cinayet değil mi bu? Her şey yolunda giderken bir şeylere saplanıp kalıyoruz. Ya da elimizde mutluluk sancağı ile koşarken arkamızdan birinin fırlattığı ok göğsümüze saplanıyor. Çünkü koruma kalkanlarımızı açık bırakıyoruz. Birini sevdiğimiz zaman yeryüzünden siliniyoruz. Tüm o işleri yapanlar ruhsuz bir beden oluyor. Peki ruh o arada ne yapıyor? Kendine acı çektiriyor. İşte cinayet tam da bu. Her sabah uyandığında vücudunu ruhundan çıkarıp bir insanın peşine takmak. Hayatın değişiyor. Yürüdüğün yollar, dinlediğin şarkılar, yürüme tarzın, konuşma tarzın. Sen değişiyorsun. Gözlerin artık daha hareketli çünkü gideceğin her yer de onu arıyorlar. Kulakların hazır da bekliyor sesini duymak için. Onu gördüğünde ne sarılmamak için kollarına ne de sevmemek için kalbine engel olabiliyorsun. Tüm bu güzel duygular içinde sen gidip kendine acı çektirtiyorsun. Çünkü sen hiç gelmeyecek bir adamın ayak izini Kaldırım izlerinde arıyorsun.