kederli avuç içleri

 Yatıyorum.Sadece yatmakla kalmıyorum.Kalk diyor içimden bir ses.Kalk!Yapamıyorum,bacaklarım kitleniyor,hissediyorum ölüm baki.Yumruklarımı sıkıyorum.En son babama kızmıştım.Onda bile sıkmamıştım yumruklarımı.Yumruklarımı en sert beni üzdüklerinde sıktım.O bile hiç kalıyordu bunun yanında.Açamıyorum avucumu tırnaklarım artık derimin parçası.Avuç içlerim daha kederli.Bir ses var. Bana sesleniyor.Tıkayın kulaklarımı aldırış etmek istemiyorum.Bağırıyor deli gibi.Açıyor avuçlarımı,siliyor kanları.Sudan geçiriyor önce,yanınca üflüyor.Açan çiçekleri koparıp kulağıma takıyor.Bahar yakındır,üzülme gülümse diyor.Duyduğum en aptal cümle diyemiyorum.Bugün bana konuşma hakkını vermemişler.Anlamıyor zaten.Baharlar huzurlu insanlara güzeldir.Ben bugün karanlık sıkışık evime dönüyorum.Toprağı hissediyorum.Havayı soluyorum son kez.Dudağına bir öpücük kondurup hayatımın son anında bu duyguyu tadıyorum.Her şeye rağmen ölmeyi seviyorum.